Allah: “Benim” deme hakkına sahip yegâne varlıktır. Kendine ait olan bu benliği kullarına, yani bize de aktarmış olduğu için, biz kendimizin zannedip, “Benim” diyor ve böylece enâniyete düşmüş oluyoruz. Ben lafzı, Ben'i bilenler nazarında Ferd-i camiye, bilmeyenler nazarındaysa enâniyete delalet eder. Aslında kulundan benim diyen de O'dur, ama kul bu bilince varamadığı için enâniyete düşmektedir. Kulun, bu bilince varması ve enâniyetten kurtulabilmesi için “Lâ mevcûde illâ Hû ” yu geçmiş olması lazımdır. Onun için “Ben” derken çok dikkatli olmak lazımdır.
Allah yegâne Ben olduğu halde Kur'an'da zaman zaman: “ Biz ” tabirini kullanmaktadır. Böylece zatıyla Ben, kullarıyla biz olduğunu ima etmekte ve kesretinin de kendinden gayrı olmadığını anlatmaktadır. “ Ene ” (Ben) dediği zaman “ Yegâne kahhar Allah'tır ” <40-16> cevabını verdiği ândaki durumu, yani her şeyin yok olup, kendinden başkasının kalmadığı hali kastetmektedir. “ Nahnü ” (Biz) dediği zaman ise; yarattıkları da işin içine girmiş, yani mertebesi değişmiş olmaktadır. Bu nedenle tasavvufi eğitimde çok sık kullanılan “Benliği bırak” sözü “Ben lafzını sahibine ver” anlamını içerir.
<< Bir Önceki Bölüme Dön | Başa Dön | Bir Sonraki Bölüme Geç >>
